De rode huismier en de rode bosmier zijn twee totaal verschillende soorten mieren. Ze verschillen niet alleen van elkaar in grootte en uiterlijk, maar ook in hun biologie: de rode mier die in het bos leeft, staat bekend om zijn uitstekende bouwvermogen en activiteiten voor de vernietiging van bosparasieten, terwijl rode mieren zich hebben ontwikkeld tot de unikoloniale karakter van hun nest, wat zorgt voor hun hoogste overleving en actieve verspreiding in gebieden die voor hen volkomen ongelegen lijken.
Vertegenwoordigers van deze twee soorten zijn het gemakkelijkst te onderscheiden naar grootte: als de rode bosmieren 4 tot 9 mm meten, bereikt de rode huismier amper 3 mm. Daarom, als er kleine rode mieren in huis zijn, waarvan de poten nauwelijks te zien zijn, zijn dit zeker ongedierte en geen willekeurige gasten uit het bos.
op een notitie
In termen van grootte kan alleen de baarmoeder van een huismier worden verward met een werkende bosmier. Maar over het algemeen heeft de koninginmier van zowel huis- als bosmieren altijd een meer karakteristieke lichaamsvorm met een vergrote borst, en de kleur ervan verschilt van die van de bostegenhanger.
Deze twee soorten onderscheiden zich goed door hun kleuring: rode huismieren zijn volledig bruin met twee dunne lichte dwarsstrepen op het achterlijf.Deze strepen zijn vooral merkbaar in de baarmoeder.
De rode bosmier heeft alleen een rode borst en de onderkant van de kop: de achterkant van de kop en de hele buik zijn zwart. De foto toont een werkmier van deze soort:
Trouwens
Niet minder duidelijk, kleine rode mieren verschillen in hun karakter: als de verdediger van het bos behoorlijk in staat is om een persoon pijnlijk te bijten, dan bijten binnenlandse farao-mieren helemaal niet.
Maar nog meer verschillen deze twee soorten van elkaar in de kenmerken van hun biologie ...
Rode bosmier: kenmerken van biologie, voeding, foto's
De rode bosmier is een van de meest karakteristieke mieren van de boszone van Rusland in het algemeen. Het heeft een slank lichaam dat veel voorkomt bij mieren, een rode, bijna rode borst en onderkop, een zwarte buik en nek, evenals twee glanzende fluweelachtige verbanden op de buik.
De baarmoeder van de rode bosmier heeft dezelfde kleur als de werkende persoon, maar is groter in omvang - tot anderhalve centimeter.
Het is interessant
In de buik van elke mier bevindt zich een klier die een grote hoeveelheid mierenzuur bevat. Het insect kan dit zuur enkele centimeters om zich heen spuiten.
Bovenal staan rode bosmieren bekend om het rangschikken van enorme, tot 2 meter hoge mierenhopen. Dergelijke hopen worden gevormd uit de aarde en voedselresten die insecten naar buiten dragen en hun ondergrondse kamers uitrusten. Wanneer een stapel een bepaalde grootte bereikt - zodanig dat deze het noodzakelijke microklimaat begint te behouden - beginnen kamers voor het bewaren van voedsel en larven in de stapel zelf te worden georganiseerd.
Bosmieren eten ongeveer evenveel andere insecten (ze worden voornamelijk gegeten door larven) en plantaardige producten (deze producten worden geconsumeerd door volwassen mieren).Het grootste deel van de insecten die door mieren worden gegeten, zijn bosongedierte: volgens wetenschappers worden meer dan 21 duizend larven en poppen op één dag naar een grote mierenhoop gedragen, bladeren, bloemen en hout van verschillende bosplanten etend. Een middelgrote mierenkolonie beschermt ongeveer 1 hectare bos tegen ongedierte.
Het is interessant
In een grote mierenhoop kunnen tot 500.000 werkende mieren leven.
Een essentieel onderdeel van het dieet van mieren is de zoete uitscheiding van bladluizen, de zogenaamde honingdauw.
Rode bosmieren hebben hun eigen huisgenoten en parasieten. Lomekhuz-kevers leven bijvoorbeeld in hun mierenhopen, die een zoet geheim afscheiden en zelfs ongestraft mierenbroed kunnen eten. Ook in de mierenhoop zijn er kortschildkevers die zich voeden met de resten van de mierentafel en nog kleinere mieren. En de parasieten van deze mieren zijn sommige soorten teken en ruiters.
Op de foto valt een rode mier een rups aan.
Rode bosmieren komen bijna over het hele bosgebied van Eurazië voor. In Siberië worden ze verzameld, gedroogd en er wordt een alcoholtinctuur van gemaakt, die wordt gebruikt om gewrichtsaandoeningen en neuralgie te behandelen. Mede hierdoor, deels vanwege de vernietiging van de mierenhopen zelf, wordt deze soort in sommige regio's zeldzaam en wordt tegenwoordig onder bescherming genomen.
De baarmoeder van rode bosmieren en kenmerken van hun voortplanting
De reproductie van rode bosmieren is een apart verhaal waard. De koningin van rode mieren is niet in staat om zelf een nieuwe kolonie te creëren, en na de zomer, die voornamelijk half juli plaatsvindt, keren jonge vrouwtjes noodzakelijkerwijs terug naar de mierenhoop van hun eigen soort.
Daar leven ze ofwel totdat de oude koningin sterft en haar vervangt, ofwel totdat de kolonie te groot wordt en de kolonie zich moet splitsen onder vorming van een laag. Aan het hoofd van zo'n gelaagdheid wordt een jonge bevruchte baarmoeder.
Het is interessant
Door deze specifieke reproductiemethode verplaatsen bosmieren zich zeer langzaam en met moeite naar nieuwe plaatsen. Als het voor de introductie van een andere soort voldoende is om een honderd of twee na de zomer gevangen koninginnen naar een nieuw gebied te brengen, moet een kolonie rode bosbewoners tot een min of meer onafhankelijke staat worden opgevoed en pas daarna naar een nieuwe plek worden getransporteerd .
Op de foto - de baarmoeder van rode mieren:
Over het algemeen hebben rode bosmieren bijna nooit polygynie: slechts één koningin broedt in hun mierenhoop.
Het is interessant
Door te bestuderen hoe rode mieren zich voortplanten, hebben wetenschappers ontdekt dat een bevruchte baarmoeder soms kan doordringen in een mierenhoop van een verwante soort, waarin om de een of andere reden de inheemse koningin stierf. Mieren adopteren een nieuwe koningin en binnen een jaar is de populatie van de mierenhoop volledig vervangen: nieuwe mieren van een andere soort vervangen arbeiders die van ouderdom sterven of sterven terwijl ze op zoek zijn naar voedsel.
Een ander interessant detail van de reproductie van deze soort is het feit dat in één jaar alleen mannetjes of alleen vrouwtjes uit één mierenhoop kunnen vliegen. Deze scheiding voorkomt dat mieren uit dezelfde kolonie kruisen.
Binnenlandse rode mier: een kwaadaardige plaag van keukens
Rode mieren thuis zijn totaal verschillende insecten. Ze worden ook farao-mieren genoemd, omdat ze voor het eerst werden ontdekt tijdens opgravingen van de Egyptische piramides, maar India wordt beschouwd als hun ware thuisland.
In de omstandigheden van Rusland kunnen ze niet buiten verwarmde menselijke gebouwen bestaan, en daarom vestigen ze zich alleen in appartementen, woongebouwen en ondernemingen. Kleine rode mieren verschillen in geen enkele creatieve activiteit thuis en nestelen zich in verschillende spleten, ruimtes achter meubels, tapijten en plinten.
Kleine rode mieren in de keuken en in andere kamers voeden zich met organisch afval - kruimels achtergelaten door open voedsel, afval bedekt op een afgelegen plek.
Op de foto - binnenlandse rode mieren op het voedselpad:
Ze minachten bijna niets en voelen zich daarom best op hun gemak in bijna elke kamer.
Farao mierenkolonie
Een kolonie rode huismieren verschilt van een kolonie bosmieren doordat er meerdere koninginnen tegelijk kunnen bestaan en erin kunnen broeden. Bovendien zijn binnenlandse rode mieren voortdurend actief bezig met het creëren van kindernesten - in de keuken, in pantry's, in voorkamers - die nauwe banden hebben met de hoofdkolonie, maar onafhankelijk voeden en in aantal toenemen. Als zo'n nest sterft, blijft de hele kolonie ongedeerd. Daarom zijn farao-mieren zo moeilijk uit de kamer te krijgen.
De baarmoeder van rode huismieren (op de foto - rechts) leeft 4-5 jaar, is groter dan werkende individuen en heeft een karakteristieke kleur:
Het is interessant om op te merken dat ondanks de belangrijkste functie voor de kolonie, de koningin van de rode huismier helemaal geen "koningin" is - werkmieren doden rustig de koninginnen die stoppen met werken, of ze wisselen tussen mierenhopen.
In het algemeen, als rode mieren thuis worden opgewonden, is het de moeite waard om je voor te bereiden op een moeilijke en zeer lange strijd - in de meeste gevallen zal het niet werken om ze binnen een dag of twee eruit te krijgen. Maar als je weet waar de rode mieren bang voor zijn, door het systematische gebruik van de nodige middelen, is het heel goed mogelijk om ze kwijt te raken.
Waar zijn rode mieren bang voor?
De echte natuurlijke vergiften voor rode huismieren zijn:
- borax en boorzuur
- maïsmeel
- rauwe gist, vooral biergist
- azijn
- plantaardige olie.
Er zijn ook stoffen waarvan de geur mieren afstoot. Onder hen zijn kerosine, gedenatureerde alcohol, terpentijn, ammoniak, alsem, boerenwormkruid. Het gebruik van al deze fondsen is echter alleen gerechtvaardigd om te voorkomen dat mieren de kamer binnenkomen.
Als insecten al in huis zijn begonnen, moeten krachtige giftige middelen - insecticiden worden gebruikt om ze te bestrijden. Bovendien zijn de meeste van deze moderne hulpmiddelen vrij veilig voor mensen.
Maar als je per ongeluk een rode bosmier in huis tegenkomt, moet je hem niet vernietigen. Het is beter om het voorzichtig te vangen en op straat te zetten. Daar zal zo'n kleine arbeider erg nuttig zijn.
Rode bosmieren slepen takken, stenen en insecten de mierenhoop in
En zo zien rode huismieren eruit: in de video eten ze aas met boorzuur
Dank je! Heel interessant!